ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 มีส่วนสำคัญในการที่จะพัฒนาการยกแท่นรองฐานปืนด้วยระบบไฟฟ้าในการยก เนื่องจากความจำเป็นและสะดวกในการใช้งาน ได้มีการคิดค้นพัฒนาเพิ่มในด้านของการยกและขนย้ายลูกระเบิดให้เป็นไปด้วยความนิ่มนวลและมีความปลอดภัยมากขึ้น จึงได้พัฒนาใช้ทั้งแบบเชิงกล และรถยกใช้ไฟฟ้าขึ้นมาด้วย

รถยกรุ่นแรกจะเป็นแบบง่าย ๆ ไม่ใช้ระบบไฮดรอลิคในการยก ไม่มีงา แต่ใช้รอกเป็นตัวดึงโซ่และยก ยกได้ไม่สูงมากนัก ไม่ใช้คนนั่งขับ

ปี พ.ศ. 2460 ได้มีการพัฒนารถยกที่ใช้คนนั่งขับ โดย บริษัท Clark จำกัด เรียกว่า TruckTracter แต่เป็นการผลิตเพื่อใช้งานของ Clark เอง ในอีก 6 ปีต่อมา บริษัท Yale ได้ผลิตรถยกแบบใช้ไฟฟ้า และมีงาใช้ในการยกขึ้นมา การยกขึ้น-ลง ใช้แบบ Ratchet & Pinion หรือการใช้เฟืองและสปริงช่วยในการหมุนเพื่อผ่อนแรงยก

การใช้งานรถยกในสมัยนั้นยังเป็นไปแบบไม่แน่นอนจนได้มีการพัฒนาแท่นวางสินค้าขึ้นอย่างมีมาตรฐานในปี พ.ศ. 2473 เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้มีการพัฒนารถยกเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน อย่างไรก็ตามการพัฒนารถยกเป็นไปแบบก้าวกระโดด ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ความต้องการด้านอุปโภคและยุทธภัณท์ สูงขึ้นหลายเท่าตัว เป็นแรงผลักดันให้มีการเร่งพัฒนาการขนย้ายโดยเฉพาะการขนย้ายด้วยรถยก ส่วนรถยกที่ใช้ไฟฟ้าได้สร้างแบตเตอรี่สามารถใช้งานได้ 8 ชั่วโมงติดต่อกันโดยไม่ต้องประจุไฟใหม่

ต่อมาจึงได้พัฒนาด้านความปลอดภัยให้แก่คนขับขึ้นด้วยการทำกรงเหล็กป้องกันสิ่งของตกใส่คนขับ